Eiríkur „af Pommern“ var konungur Íslands í fimmtíu og þrjú ár, frá 1389 til 1442, lengur en nokkur annar, að Kristjáni IV einum undanskildum. Ævi og valdatíð hans var viðburðarík, stormasöm og á köflum ævintýraleg. Hann var krýndur konungur norrænu konungsríkjanna þriggja, Danmerkur Noregs og Svíþjóðar fimmtán ára gamall árið 1389 og markaði óumdeilanlega spor í sögu Norðurlanda.               

Sem Noregskonungur var hann einnig konungur Íslands, en kom lítið við sögu hér á landi með beinum hætti. Í íslenskum söguritum er hans helst getið fyrir  að senda hingað Jón Gerreksson Skálholtsbiskup sem Íslendingar drekktu í Brúará.

Eftir að konungdómi Eiríks á Norðurlöndum lauk hélt hann til Gotlands sem hann leit á sem konungsríki sitt og þar gerði hann um hríð út sjóræningjaflota en fluttist síðan aftur til hins gamla heimalands síns, Pommern-Stolp á Eystrasaltsströnd Póllands. Þar lifir minning hans enn góðu lífi í bænum Darlowo sem áður hét Rügenwalde og var um aldir aðsetur forfeðra hans.

Í þessari fjörlega skrifuðu bók rekur Jón Þ. Þór sögu þessa fyrrum konungs Íslands og varpar um leið fróðlegu ljósi á áhugaverða þætti í sögu Norðurlanda og Eystrasalts á miðöldum.

Sú var tíð að Bretar réðu víðfeðmasta heimsveldi sem mannkynssagan kann frá að greina. Saga þess hófst á valdadögum Elísabetar I – meykonungsins – á sextándu öld og stóð allt fram á tuttugustu öld. Þegar veldi Breta var mest, skömmu eftir 1920, réðu þeir löndum í öllum heimsálfum, um það bil fjórðungi af öllu þurrlendi jarðar, og þá var sagt að alltaf væri sól á lofti einhvers staðar í ríkjum Bretakonungs.

Nú er þetta liðin tíð. Hið forðum svo volduga Bretaveldi heyrir sögunni til. Utan Bretlandseyja ráða Bretar einungis fáeinum smáríkjum og löndum, sumum aðeins að nafninu til. Arfur heimsveldisins lifir hins vegar enn, ekki síst í útbreiðslu og notkun enskrar tungu í flestum heimshlutum.

Í þessari fróðlegu og læsilegu bók rekur Jón Þ. Þór sagnfræðingur sögu Bretaveldis í stuttu máli. Hann skýrir ris þess og hnig og varpar ljósi á áhugaverðan þátt mannkynssögunnar á undanförnum fjórum til fimm öldum. Hér koma við sögu ótal margar konur og karlar sem áttu þátt í að móta þann heim sem við þekkjum nú á dögum.

Myndir sem fundust á háalofti í fjölskylduhúsi í Reykjavík eru kveikjan að þessari bók. Hér er sögð saga íslenskrar alþýðufjölskyldu á seinni hluta nítjándu aldar og fyrri hluta þeirrar tuttugustu, saga Guðmundar Viborg listamanns og fyrsta vélstjóra á Íslandi, konu hans og barna.

Í lífi fjölskyldunnar skiptust á ástir og sorgir, væntingar og brostnar vonir, skilnaður og nýtt líf í Reykjavík og í Kanada. Sagan teygir anga sína vestan af fjörðum, suður í Borgarfjörð, til barónsins á Hvítárvöllum, til Reykjavíkur og vestur um haf, í átök fyrri heimsstyrjaldarinnar og aftur heim til Íslands.

Höfundurinn, Sigríður Svana Pétursdóttir, er sagnfræðingur og langafabarn Guðmundar Viborg og byggir frásögnina að mestu á rannsókn áður lítt kannaðra frumheimilda.

Unglingaókin vinsæla Aftur til Pomepi efter Kim M. Kimselius er nú aftur fáanleg eftir að hafa verið uppseld í tvö ár.

Frá miklahvelli til mannheima  er saga alheimsins. Sagt er frá  síaukinni fjölbreytni alheimsins eftir miklahvell. Úr einföldum ögnum verða til stjörnur og vetrarbrautir. Svo bætir í fjölbreytni þegar líf kviknar á einum fylgihnetti tiltekinnar stjörnu, sólar okkar. Miklu seinna koma fram lífverur sem skynja sjálfar sig út fyrir ramma augnabliksins - mannfólkið.
Bókin er ekki bara saga alheimsins, lífsins eða mannfólksins. Með því að horfa á alheiminn sem eina órofna heild, eina alsögu, sjáum við betur af hverju við urðum þær manneskjur sem við erum og höfum örlög jarðarinnar í hendi okkar.